प्रस्तुत पद्म कविताको अंश हाम्रो कक्षा दसको नेपाली पाठ्यपुस्तकमा सङ्कलित 'प्रश्नोत्तर' शीर्षक कविताबाट झिकिएको हो | यस कविताका रचयिता नेपाली साहित्यका आदिकवि भानुभक्त आचार्य हुन् | वि.सं. १८७१ मा तनहुँको रम्घा जन्मिएका कवि आचार्यले नेपाली साहित्यको क्षेत्रमा महत्वपूर्ण योगदान गरेका छन् | उनको वि.सं. १९२५ स्वर्गारोहण भएको हो |

      नेपाली साहित्यको विकासमा कवि आचार्यको योगदान महत्वपूर्ण स्थान रहेको पाइन्छ | धार्मिक एवं नैतिक चेतना भएका कवि आचार्यको प्रस्तुत कविताले समाजलाई नैतिक आदर्शको मार्गतर्फ दोहोर्याउने लक्ष्य लिएको देखिन्छ | कविले प्रस्तुत कवितामा हाम्रा जुन धार्मिक परम्परासँग सम्बधित नीतिनियमहरू छन् ती सधैँ यथावत रहिरहन्छन् भन्ने कुरा उल्लेख गरेका छन् |

      प्रस्तुत कविताका अंशमा मानिस भएर यस संसारमा जन्मिएपछि जसले आफ्नो जीवनको सम्पूर्ण समय उन्नति र प्रगतिविना बिताउँछ, त्यस्तो व्यक्ति ऊ जीवितै भए तापनि मारेतुल्य मानिन्छ भनि कविले बताएका छन् | मानिस प्राणीहरुमध्येको सचेत एवं सर्वश्रेष्ठ प्राणी मानिन्छ | उसले अन्य प्राणीको भन्दा फरक हुनुपर्दछ, अन्यथा मानिस भएर बाँच्नुको कुनै अर्थ हुँदैन | यस अर्थमा मानवजीवनलाई सार्थक बनाउनका लागि उसको बुद्धि र विवेकको प्रयोगबाट मृत्युपर्यन्त आफु अमर रहने हेतुले उन्नति प्रगति गर्नैपर्दछ, जसले  यस्तो कार्य गर्दैन, त्यो मरेतुल्य हुन्छ भनी माथिको कविताका अंशमा कविले प्रस्ट परेका छन् |